MEMORIAL / MEMORIAL / MEMORIAŁ
Never shall we forget… / Para nunca olvidarnos… / Nigdy nie zapomnieć…
© Elena Vargas
“MEMORIAL”
Auschwitz, Poland
There is silence that kills…
that screams and accuses!
The Death Train
pulls up at your gate without return,
carrying shredded lives
and death hopes.
They parade endless path,
eyes fixed and absent
on their frozen faces,
leaving tracks of
hunger and thirst.
Behind the iron gates
the poison is volatile and lethal,
suffocates the senses,
blurs the vision.
Panic changes into horror
and death bodies lie down without dignity,
reduced to nothing.
There is silence that kills!
Ashes rest over white snow
in clear evidence
of dogmatic ideologies
and the destruction of a race.
In every corner of the Memorial
the souls are soaked
with the smell of pain.
The past is history,
doesn’t die,
appears naked at the gate of truth,
opens up to forgiveness,
buries hatred but doesn’t forget:
numbers carved on the skin,
faded star on the chest,
and the coerced footprints
towards the Holocaust train.
There is silence that kills,
that screams and cries!
© Elena Vargas
“MEMORIAL”
Auschwitz, Polonia
¡Hay silencios que matan…
que gritan y acusan!
A tu portón llega el vagón de la muerte
transportando sin retorno,
deshilachadas vidas
de cadavéricas esperanzas.
Por el interminable sendero,
congelados rostros
de pupilas fijas y ausentes
desfilan marcando huellas
de hambre y sed.
Tras las puertas de hierro
el tóxico es volátil y letal,
asfixia los sentidos,
empaña las retinas.
El pánico se viste de horror
y las yertas carcasas sin dignidad yacen,
reducidas a nada.
¡Hay silencios que matan!
Nieva cenizas, sobre alba nieve
en clara evidencia
de dogmáticas ideologías
y exterminación de una raza.
Sólo queda olor a dolor
impregnado en cada rincón
del Memorial de las Almas.
El pasado es historia,
no muere,
desnudo se muestra al portón de la verdad,
se abre al perdón,
entierra al odio mas no olvida:
un número repujado en la piel,
una estrella opacada en el pecho
y aquellas huellas forzadas
hacia el vagón de la muerte.
¡Hay silencios que matan,
que gritan y lloran!
© Elena Vargas
“MEMORIAŁ”
Auschwitz, Polska
Zapada cisza, która zabija…
który krzyczy i oskarża!
Pociąg śmierci
podjeżdża pod Twoją bramę bez powrotu,
niosąc rozdrobnione życie
i nadzieję na śmierć.
Paradują niekończącą się ścieżką,
oczy nieruchome i nieobecne
na ich zmarzniętych twarzach,
zostawiając ślady
głód i pragnienie.
Za żelaznymi bramami
trucizna jest lotna i śmiertelna,
dusi zmysły,
zamazuje wizję.
Panika zmienia się w horro
a ciała śmierci leżą bez godności,
zredukowane do zera.
Jest cisza, która zabija!
Popioły spoczywają na białym śniegu
w wyraźnych dowodach
ideologii dogmatycznych
i niszczenia rasy.
W każdym zakątku Miejsca Pamięci
dusze są przemoczone
z zapachem bólu.
Przeszłość to historia,
nie umiera,
pojawia się nago u bramy prawdy,
otwiera się na przebaczenie,
grzebie nienawiść, ale nie zapomina:
cyfry wyryte na skórze,
wyblakła gwiazda na piersi,
i wymuszone odciski stóp
w kierunku pociągu Holokaust.
Jest cisza, która zabija,
która krzyczy i płacze!
© Elena Vargas